Verwachtingen
En zo is er opeens 1,5 jaar verstreken sinds mijn laatste bericht…
In die korte tijd is er veel veranderd, veel moois. In juni vorig jaar ben ik getrouwd met Jay, de liefde van mijn leven. Dat overtrof al mijn verwachtingen, die verbintenis samen aangaan was veel meer dan een mooie feestelijke dag. Het voelt echt anders, nog meer samen.
Afgelopen januari zijn we verhuisd van Arnhem naar Deventer en als kers op de taart is onze dochter Lucia geboren (op de dag van de verhuizing zelfs, haha!)
Deze bijzondere levensreis verliep niet zonder de gebruikelijke pieken en dalen. Lange tijd proberen om in verwachting te raken deed veel met me. En het is een onderwerp wat je niet met iedereen kunt delen. Door middel van opstellingen van verlangen heb ik onderzocht wat er in de weg stond van mijn kinderwens en kwam daarin moeilijke onderwerpen tegen waar ik al mijn hele leven mee worstelde. Ik had veel tijd en rust nodig om dat allemaal te verwerken.
In ons geval bleek dat de blokkade vooral energetisch was en in mindere mate fysiek. Ik was heel bang dat mijn kind net zo ongelukkig, angstig en depressief zou worden als ik. Angst voor het leven en angst voor de wereld. Ik had al zo veel moeite om voor mezelf te zorgen, laat staan voor een kind. Angst dat ik het niet aan zou kunnen. Je mag me er alles over vragen. Dat Lucia gezond is en ik een goede zwangerschap heb gehad is een geluk aangezien ik 43 was op dat moment. Dat is natuurlijk lang niet altijd het geval. Veel liefs voor iedereen die worstelt met dit onderwerp.
De valkuil van verwachtingen
HET thema wat mij sinds de geboorte van Lucia ontzettend heeft bezig gehouden. Verwachtingen die “de maatschappij” van mij heeft (bleh!), verwachtingen die ik van mezelf heb…. en vooral de verwachtingen die ik invul die anderen van mij zouden hebben. Dat invullen levert veel stress op.
NIVEA (niet invullen voor een ander), ken je die uitspraak? Ik doe dit dus blijkbaar onbewust heel veel. Het is iets wat ik mezelf als kind heb aangeleerd om mezelf zo veilig mogelijk te houden. Proberen te voorspellen wat een ander van mij verwacht en daar al aan voldoen zonder dat het van me gevraagd is. Zodat ik goed genoeg ben. Pleasen to the max zeg maar…
Mission Impossible
Ik heb ook nog eens de neiging om verwachtingen die anderen van mij hebben heel hoog te maken. Ik wilde naast de perfecte moeder (dat bestaat natuurlijk niet) ook nog de perfecte vrouw, zus, (schoon)dochter, vriendin en werknemer zijn. Oh ja, en misschien af en toe een moment voor mezelf, ik zou het bijna vergeten op te schrijven. Je kunt elke minuut maar 1 keer gebruiken dus ik probeer steeds goed te voelen wat wil ik en wat heb ik nodig? Zo kan ik het beste voor Lucia zorgen, samen met Jay uiteraard.
Ik geniet heel erg van het moederschap, maar daardoor verdwijnen andere sociale leuke dingen een beetje naar de achtergrond, tijdelijk denk ik. Dat kan ik prima accepteren omdat ik me daar vooraf al op ingesteld had. Ik heb onder andere het boek “Waarom liefde zo belangrijk is” gelezen over hechting, en dat maakt het voor mij veel makkelijker om te kiezen voor rust en regelmaat. Wat trouwens niet wegneemt dat dat ook heel gezellig is.
Het kiezen voor mezelf en mijn gezin ging wel een tijdje gepaard met veel schuldgevoel en angst om vrienden kwijt te raken, maar daar heeft Lucia niks aan, dus dat ben ik los gaan laten. Lukt niet altijd, maar je ervan bewust zijn is alvast een belangrijke stap zeg ik altijd. Je moet soms gewoon kiezen om een patroon te doorbreken.
Dit is makkelijker geworden door de komst van Lucia, omdat zij simpelweg de belangrijkste is. Daardoor kon ik opeens duidelijk zien dat ik mezelf in een onmogelijke positie had gezet. Ik voelde me net een poppetje van elastiek dat alle kanten op uitgerekt werd.
Verwachtingen vs. behoeften
Verwachtingen die ik mogelijk van anderen heb wijzen mij op mijn behoeften en verlangens. Verwachtingen zijn misschien meer passief, als je het uitspreekt wordt het een behoefte?
Het is in elk geval mijn verantwoordelijkheid om mijn verwachtingen/behoeften te checken of te communiceren, en dat vind ik nou net precies heel erg moeilijk. Maar dat is wel de enige controle die ik wel heb over mijn eigen leven. Oefenen dus, want voor Lucia wil ik het goede voorbeeld zijn.
Terwijl ik dit zo schrijf valt me op dat het woord verwachtingen in de Nederlandse taal eigenlijk best veel verschillende betekenissen kan hebben, afhankelijk van de context. Aannames zijn bijvoorbeeld niet zo handig (invullen dus). Soms kunnen het bijna eisen zijn (van de maatschappij of van een werkgever) of het kan meer een vorm van hoop/verlangen/behoefte zijn.
Hoe ga jij hiermee om, voor jezelf en eventueel voor je kind(eren)? Mijn huisarts vertelde dat ze dagelijks jonge moeders met en burn-out ziet in haar praktijk, die ook proberen te voldoen aan alle verwachtingen van iedereen. Dus blijkbaar ben ik hier niet alleen in. Wie doet er met me mee om verwachtingen te verlagen? En dan heb ik het dus over verwachtingen in de vorm van “eisen”. Als we naar elkaar durven uitspreken wat onze grenzen zijn krijgen we misschien allemaal minder stress 🙂
PS: Ik zie nu dat er op 29 september een documentaire is op de VPRO die ook die raakt aan dit onderwerp: Een goede moeder.