BLOGS

24 jan 2024
frustratie

Frustratie als uitnodiging voor acceptatie

Frustratie is voor veel mensen een motor voor verandering. Als je frustratie groeit neemt je verlangen naar een andere situatie meestal toe en daar kun je dan bijvoorbeeld actie op ondernemen, als dat binnen je eigen controle ligt tenminste.

Maar als we een belangrijke stap overslaan in het omgaan met frustratie gaan we er eigenlijk tegen vechten en dat levert het tegenovergestelde op…

 

In mijn geval is dat paniek en bevriezing, radeloosheid

Dat werd de laatste tijd vooral zichtbaar in mijn werk, bijvoorbeeld door de (niet kloppende) overtuiging dat ik simpelweg niet geschikt ben voor dingen die “normale” mensen wel kunnen. Mensen wiens hoofd het wel doet zeg maar 😉

Eigenlijk is er een heel goede reden waarom dingen mij soms niet lukken, ik was er alleen nog niet klaar voor om dat te erkennen. Werk (presteren, interacties, etc.) is alleen een trigger, de oorzaak ligt ver in het verleden.

Daarom is soms nodig dat de frustratie zo groot wordt dat ik niet anders kan dan naar binnen keren. Naar de pijn die daar op mij lag te wachten om uitgepakt te worden, want dat is waardoor ik de weg er weer uit vond. Het beschermingsmechanisme wat eigenlijk alles in de weg staat werd heel duidelijk zichtbaar: ontkenning.

 

Ontkennen = frustratie = vasthouden van het verleden

Ontkenning

Ik heb gigantische moeite om te erkennen wat ik allemaal heb meegemaakt en wat de impact daarvan is op mijn leven. Daar zijn verschillende redenen voor. Ik kom uit een gezin waarin ontkenning het “motto” is. Als ik wel erken wat er was voel ik me een heel slecht mens, verdrietig en verloren. Die gevoelens zijn bijna niet uit te houden, zo sterk. Daarom was het voor mij veiliger om aan die ontkenning mee te blijven doen. Dat is heel moeilijk om zo op te schrijven. Ik kan me voorstellen dat dit iets is wat meer mensen lastig vinden in therapie. Als je niet kunt erkennen wat je hebt meegemaakt hoe kun je het dan behandelen in therapie?

Ontkenning is een sterk beschermingsmechanisme als dingen te pijnlijk zijn om onder ogen te zien. Herken je dit misschien in je eigen leven of in je omgeving? Bijvoorbeeld: voor de buitenwereld het perfecte plaatje laten zien, doen alsof het allemaal wel meeviel of jezelf vergelijken met andere situaties die “erger” zijn (die zijn er altijd wel ergens op de wereld).

Zonder erkenning kan ik mezelf nooit bevrijden van het patroon waar ik keer op keer in terecht kom. Daarom moest ik uit de verstrikking en enorme verwarring van ontkenning zien te stappen. Dat is het grootste inzicht wat ik de afgelopen maanden heb gekregen, ondanks dat ik al vaker met erkenning bezig ben geweest. Ook dat proces gaat blijkbaar in laagjes of in stapjes.

Ik besef nu pas hoe ongelooflijk sterk die ontkenning is en hoe belangrijk de functie daarvan is geweest, en waarom ik nu pas genoeg veiligheid heb opgebouwd om dat aan te gaan. Dat is de verantwoordelijkheid die ik over mezelf kan nemen, de enige manier om de pijnlijke patronen in mijn leven te doorbreken.

 

Erkennen = accepteren = loslaten van het verleden

Acceptatie = accepteren dat alles is wat het is op dit moment. Ik kan niet anders dan accepteren dat dit mijn levensweg is, want het is nu eenmaal zo gegaan. Dit besef gaf een beetje lucht. Zonder accepteren kom je helaas geen stap verder was ik inmiddels achter.

Waarom is het zo moeilijk? Met acceptatie komt een besef van realiteit en dat kan heel veel pijn doen. Accepteren is een bewust en actief proces. Het kan soms overkomen als iets passiefs, een soort opgeven ofzo. Maar ik heb het heel anders ervaren, meer als overgave. Dat is best een lange en ingewikkelde weg geweest. Eigenlijk heel vergelijkbaar met een rouwproces.

Als je helemaal erkent en accepteert wat er is geweest en wat er als gevolg daarvan nu in je leven speelt ontstaat er na verloop van tijd ruimte voor iets nieuws. Een andere toekomst die je nu nog niet kent.

 

Wat hielp om vanuit frustratie naar acceptatie te bewegen?

Het heft in eigen handen nemen. De angst recht in de ogen aankijken en de gevoelens van woede en schaamte rechtzetten in contact met mijn innerlijke kind (om heel precies te zijn innerlijke delen). Niet leuk, kost tijd (moet je maar net kunnen maken) en (veel) energie en vaak ook nog geld. Want diep ingesleten patronen vragen om begeleiding van een goede therapeut.

Dat ik mezelf dat gun en accepteer dat dit nodig is is uiteindelijk fijn, ik neem de regie over mijn eigen leven. Niet omdat ik mezelf niet goed genoeg vind met al mijn angsten, maar omdat ik weet dat het niet zo extreem zou hoeven zijn, die angst en stress. Onbewust stel ik heel hoge eisen aan mezelf en vul in dat de rest van de wereld die ook aan mij stelt.

De oplossing daarvoor zit dus ook in mij. Niet in of opgeven of verstoppen. Hoeft allemaal niet. Ik had eerder nog geen ruimte voor dit proces omdat de veilige bodem in mij nog meer moest groeien. Zodat ik kan ervaren dat ik het voelen aankan. Alles op z’n tijd, geduld.

 

Hoe veiliger het is in mijzelf en in mijn omgeving

Zoals op mijn werk en in mijn relatie, hoe meer ruimte er is om oude pijn op te ruimen. Dan lijkt het misschien alsof het niet goed gaat, maar eigenlijk is het juist iets heel goeds en moois. Het was tijd voor het afpellen van de volgende beschermingslaag. Hoe meer ik durf te voelen hoe meer ik overwin. Depressie en dissociatie, beiden zeer belemmerende beschermingsmechanismen, hebben plaatsgemaakt voor afwisselend tranen van verdriet en tranen van geluk en vooral heel heel veel zelfzorg. Ook dat kan ik soms moeilijk accepteren, dat ik zo op mijn energieniveau moet passen en dus vaak nee moet zeggen tegen gezellige sociale dingen. Het is wat het is…

 

Uitzoomen

Terugkijkend op de 19 jaar waarin ik veel behandelingen in de GGZ heb gehad en de afgelopen 3 jaar lichaamsgerichte therapie zie ik steeds meer de volgorde waarin mijn proces is verlopen en waarom dat nodig was. (Innerlijke) veiligheid wordt langzaam opgebouwd. Dat is nodig om volgende stappen te kunnen zetten naar diepere lagen.

Ik begon 3 jaar geleden met mini-zelfregulatie en met (h)erkennen hoe ik in elkaar zit en waarom. Met nieuwsgierigheid naar mezelf en mijn innerlijke kind, want vaak als ik me machteloos voel heeft zij mijn aandacht nodig. Daar wil ik lief voor zijn, bewust lief, dus de automatische straffende piloot in mijn hoofd moest ik ontmaskeren. Niet één keer maar blijkbaar héél erg vaak. En het mooie is, die straffende stem heeft plaatsgemaakt voor compassie nu ik mezelf erkenning heb kunnen geven.

Ik raak het contact met mezelf makkelijk kwijt in bepaalde omstandigheden maar ik vind het tegenwoordig gelukkig ook snel weer terug.  Weten wat ik moet doen om dat contact terug te vinden, dat is belangrijk. Frustrerend wel hoor soms, dat het zo hard werken is. Oh ja… vergeet ik het weer bijna.. Acceptatie 

Liefs Anne

 

PS: Voor degenen die iets hebben met dieren die vaak op je pad komen: op de foto mijn spirit animal, de buizerd. Altijd (echt waar, vaak ook) als ik een belangrijke beslissing heb genomen of iets ga doen wat ik heel spannend vind komt de buizerd op mijn pad. Hij vliegt dan laag over mijn auto of kruist voor me langs op de fiets. Bijzonder vind ik dat, het voelt als een teken. Laatst toen ik naar therapie fietste voor een sessie waar ik erg tegenop zag vlogen er zelf 4 in een cirkel boven mij.

admin_anne