Pijn is soms goed…

Oké niet boos worden als ik dit zeg maar.. pijn is goed. Emotionele pijn is de ingang naar een nieuwe relatie met jezelf, de belangrijkste relatie die er is.

Ik bedoel gevoelens zoals stress, angst, verdriet en onrust die we ervaren in het dagelijks leven, in het nu. Pijn veroorzaakt door een acute traumatische gebeurtenis of verlies valt niet in deze categorie.

Pijn is een uitnodiging om contact te maken met jezelf. Niet in je hoofd, maar met je aandacht in je lichaam. Aandacht voor jezelf in plaats van iedereen en alles om je heen. Maanden lang heb ik dit elke dag gedaan om uit een diepe depressie te klimmen, inmiddels zo’n 3 jaar geleden.

Weerstand = de richtingaanwijzer

Nu weet ik: als ik in een bepaalde situatie weerstand voel (in de vorm van irritatie, boosheid, lusteloosheid of onrust) betekent het dat daar een stukje oud zeer zit waar mijn innerlijke kind een pijnlijke associatie mee heeft. Die gevoelens hebben mijn aandacht nodig. Ik kan alles wat weerstand oproept vermijden, of ik kan het aangaan. Dat is steeds de keuze die ik heb, die ik overigens ook niet altijd meteen zie.

Het is de kunst om daarin de subtiele balans te vinden tussen mezelf uitdagen maar niet pushen, tussen accepteren wat er nu is maar niet opgeven, mijn gevoel toelaten maar niet voeden met negatieve gedachten, mezelf begrijpen zonder de situatie te analyseren. Dat vergt wel wat oefening in oprechte aandacht en geduld.

Als je je innerlijke kind blijft negeren gaat je lichaam andere manieren verzinnen om angst of pijn niet te hoeven voelen. Hallo verslaving 😉 Heb je niet zo veel met het begrip innerlijk kind? Onderzoek maar eens hoe oud je je voelt de volgende keer dat je wordt afgewezen, je je onzeker voelt, je boos of verdrietig bent, in kleine dagelijkse situaties. Daar alleen al even bij stilstaan op zo’n moment kan iets opleveren.

Pijn vermijden zit in de natuur van de mens, het is normaal

Het is dus niet fout of verkeerd als je dat tot nu toe gedaan hebt, je wist niet beter. Maar als je bent vastgelopen in je patronen, in een burn-out of depressie zit, of andere problemen die zich steeds herhalen in je leven, is het nodig om te leren hoe je kunt stoppen met het onderdrukken van emotionele pijn. Dat lukte mij pas toen ik op een punt kwam dat ik het echt anders wilde omdat de pijn ondragelijk was geworden.

Verandering gaat langzaam, dus geduld is belangrijk, oprechte aandacht en plezier maken (= spelen) ook.

De enige weg is door de emotionele pijn heen

Als je steeds om de pijn heen blijft draaien door de pijn te bedekken met beschermingsmechanismen blijf je steeds hetzelfde rondje lopen. Dat is prima zolang je daar geen last van hebt. Maar als je er veel last van ondervindt, bijvoorbeeld in de vorm van ernstige relatieproblemen en depressie zoals bij mij het geval was, is de enige weg erdoor heen. Die weg zit binnenin mij.

Pijn is een boodschap, een signaal. Het antwoord is liefde. Het tegenovergestelde van liefde is oordelen. Hoe oordeel jij over jezelf? Over wat je voelt? Over wie je bent?

Liefs, Anne

Hierbij twee suggesties voor documentaires die goed aansluiten bij dit onderwerp:

Op Netflix: Stutz, heel erg de moeite waard om te kijken, waren alle psychiaters maar zo. Ontroerend en heel leerzaam. Hij gebruikt andere metaforen dan ik, maar in essentie is het proces hetzelfde.

In de diep rakende documentaire “The Work” over een therapie programma in Folsom Prison wordt pijnlijk duidelijk waarom leren voelen van levensbelang is. Gratis te bekijken op 2Doc.

En tot slot: de playlist die ik heb samengesteld op YouTube van onderzoek over dit onderwerp.