Als zelfliefde een strijd is

Lief zijn voor jezelf. Je hoort het zo vaak, dat het misschien lijkt alsof het makkelijk zou moeten zijn. Leren begrijpen wat zelfliefde eigenlijk betekent was voor mij een keerpunt. Het begon met een besluit…. met de intentie om het in elk geval te willen, voor mezelf

Voor veel mensen is het niet makkelijk om lief te zijn voor zichzelf. Voor anderen lijkt het misschien onmogelijk, bijvoorbeeld door vroegkinderlijk trauma of een onveilige hechting. En dat is zonde, want waarschijnlijk vind je het heel normaal om lief te zijn voor anderen.

Sta maar eens stil bij de vraag wat van een ander houden voor jou betekent, hoe dat eruit ziet voor jou. Daar is niks raars aan toch? Het is heel normaal om respect te hebben voor de ander, te luisteren naar de ander, te troosten als die verdriet heeft. De ander het beste te gunnen, aan te moedigen, mooi te vinden….

De eerste blokkade die ik tegenkwam op de weg naar zelfliefde was mezelf de schuld geven

Dat is een ingewikkeld beschermingsmechanisme. Als je bent gaan geloven dat je een slecht of vervelend kind was kun je daar als volwassene ongemerkt nog veel last van hebben. Bijvoorbeeld door steeds te geloven dat alles jouw schuld is, dat je een last bent voor anderen of omdat je je constant schuldig voelt naar je omgeving. Ik accepteerde om die reden onbewust geen hulp. Dit mechanisme herkennen en leren inzien dat het niet klopt zorgde ervoor dat ik mijn hart werkelijk durfde te openen voor hulp.. en voor liefde, eerst van mezelf en later van Jay, en ook van vrienden en familie.

Schaamte was voor mij de tweede blokkade voor de toegang tot zelfliefde

Schaamte voor hoe slecht, dom en mislukt ik was (vooral in mijn eigen ogen, want anderen vonden dat meestal helemaal niet). Dat ik niet “normaal” was, dingen niet kon die anderen wel kunnen. Ik voelde me ongeschikt voor deze maatschappij.

Onbewust handelde ik ernaar. Door mezelf onder anderen plaatsen, weg te cijferen, onzichtbaar te maken. Zo bevestigde ik eigenlijk onbewust het beeld wat ik van mezelf had. Daarnaast schaamde ik me ook heel erg voor mijn “slechte” eigenschappen. Daar ontmoetten schuld en schaamte elkaar en vormden een sterke bond tegen mij.

Een andere ingewikkelde keerzijde van schaamte is dat het zo moeilijk kan zijn om toe te laten, dat trots, koppigheid of boosheid kunnen ontstaan als reactie.

Het zijn geniepige overlevingsmechanismen. Ooit leverde het (schijn)veiligheid op, maar in het nu houdt het je gevangen in pijnlijke gevoelens. Daarom was het bewust maken hiervan voor mij zo helpend, al was dat in het begin extra pijnlijk.

Het loslaten van deze schuld en schaamte kan daardoor als “gevaarlijk” of onmogelijk voelen

Gun jezelf daarom veel geduld en tijd. Ook dat is een onderdeel van zelfliefde. Bij mij hadden meditaties over liefdevolle vriendelijkheid geen enkele zin voordat ik begreep hoe en waarom ik zo extreem negatief dacht over mezelf.

Ik kon pas stapjes gaan zetten op het gebied van zelfliefde toen ik begreep waarom deze blokkades in mij actief waren. Het heeft te maken met trauma en problemen in de hechting. Dat is niet abnormaal, maar juist heel begrijpelijk.

Dat het moeilijk is om van jezelf te houden wil niet zeggen dat het nooit zal lukken. Het is juist extra belangrijk om er in kleine stapjes mee te beginnen.

Door te durven geloven dat je je niet hoeft te schamen. Het wegdrukken van die schaamte door het af te keuren in jezelf maakt het erger. Het is een subtiele kunst om jezelf toestemming te geven dat je schaamte voelt, zonder dat het weg hoeft maar ook zonder te geloven dat het klopt. Dat hoeft maar een paar minuten te duren. Van een afstandje naar jezelf kijken door je innerlijke kind te visualiseren bijvoorbeeld, even met je aandacht uit je hoofd, bij jezelf zijn in je verbeelding.

Ik ben zelf begonnen met oefenen door eerst de liefde voor mijn kat Tuna op te roepen in mijn hart

Dat gevoel projecteerde ik vervolgens op kleine Anne, in mijn verbeelding. Waarom een dier? Een kat of ander dier kan bij mensen vaak een gevoel van oordeelloze liefde oproepen, precies wat je zou willen voelen voor het lieve onschuldige innerlijke kind in jou. Ook de liefde voor mijn kleine nichtjes was een goede ingang om die pure liefde op te roepen, waarvan ik het zo moeilijk vond om dat te voelen over mezelf.

Het tegenovergestelde van zelfliefde, jezelf pijn doen (fysiek of mentaal), gaat helaas misschien juist wel gemakkelijk, bijna automatisch zelfs. Zo had ik tenminste controle over wie mij pijn doet. Ook hiervoor geldt dat ermee stoppen makkelijker lukt als je begrijpt waarom je het doet, zodat je bewust kunt gaan kiezen om ermee te stoppen. Dat wil niet zeggen dat het meteen lukt. Misschien moet je wel honderd keer die keuze maken. Het gaat erom dat je jezelf beter gunt.

Begrip voor jezelf is een belangrijk onderdeel van zelfliefde.

Liefs, Anne