Diagnose-verlamming

Toen ik vijftien jaar geleden de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis kreeg voelde het in eerste instantie als een erkenning; er is iets aan de hand met mij en ik heb hulp nodig. Dat vond ik fijn, ik voelde me gezien. In de loop der jaren kwamen er nog wat diagnoses bij: Depressie, afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, ADD en Complexe-PTSS.

Maar al snel zorgden deze diagnoses, vooral die van borderline, voor veel zelfstigma, sterk oordelende gedachten over mezelf. “Er is iets mis met met mij en dat moet gefixt worden” is hoe ik mezelf zag. Het begon meer als een veroordeling te voelen.

Na een tijdje kwam ik in een fase die ik “diagnose-verlamming” noem. Ik moest er maar mee leren leven, er is niks aan te doen. Accepteren en doorgaan. Daardoor werd depressief zijn mijn identiteit, het hoort blijkbaar bij mij en ik heb er geen invloed op. Ik voelde me machteloos en overgeleverd aan een leven lang therapie en medicatie.

Zelfstigma rondom de diagnose borderline in combinatie met machteloosheid was een goede voedingsbodem voor depressie

Daarom ben ik eigenlijk niet zo voor diagnoses. Ik heb tot nu toe weinig mensen beter zien worden van een diagnose, maar dat hangt misschien af van de diagnose die je hebt gekregen. Misschien omdat het woord stoornis impliceert dat er iets mis met je is? Zo heb ik het in elk geval ervaren.

Ik zou het in plaats van stoornis liever beschermingsmechanisme willen noemen: gedrag wat je hebt aangeleerd om herhaling van pijn uit het verleden te voorkomen (wat helaas leidt tot juist precies meer herhaling van die pijn).

Doordat ik heb geleerd om liefdevol contact te maken met mijn innerlijke kind en op die manier alles wat ik voel toe te laten heb ik heel veel oud en ongezond gedrag kunnen loslaten.

Want alleen als je liefdevol naar jezelf kunt kijken is het veilig om je emoties toe te laten

Dat kun je leren, met veel geduld met jezelf. De eerste vraag is: ben je bereid om te twijfelen aan alles wat je gelooft over jezelf?

Die diagnoses bepalen niet meer wie ik ben en ik durf zelfs te zeggen dat ik behalve de ADD niet meer voldoe aan veel van de kenmerken van de overige diagnoses. Daar ben ik best trots op.

Wat is de invloed van jouw diagnose(s) geweest op jouw ontwikkeling en herstel? Heb je het positief ervaren of herken je wat ik omschrijf?

Liefs, Anne