Je hoeft het niet alleen te doen maar wel zelf

Zelf erkennen wat je voelt
Zelf erkennen wat je hebt meegemaakt (dit kan ontzettend ingewikkeld zijn, dat is een kenmerk van trauma)
Zelf erkennen wat dat met je heeft gedaan
Zelf om hulp vragen of besluiten om aangeboden hulp te accepteren
Zelf kiezen dat je jezelf beter gunt
Zelf kiezen dat je stopt met onaardig zijn tegen jezelf

NIEMAND ANDERS KAN DIT VOOR JE DOEN

Zien dat je een keuze hebt is de eerste stap, die keuze lijkt soms onmogelijk. Ik weet er alles van. Het is niet iets wat je zo even doet, het is een proces van maanden of jaren.

De afgelopen 2 weken ga ik weer opnieuw door dit proces heen. Dat betekent niet dat het niet goed met me gaat. Dat het zwaar is betekent niet dat ik er aan onderdoor ga.
Het betekent vooral dat ik heel goed voor mezelf zorg zodat ik ruimte maak om te voelen.

Helen is in mijn ervaring een proces wat nooit stopt. Nieuwe stukken komen naar boven als ik er klaar voor ben.

Ik vertrouw erop dat ik het aan kan. Dat was vroeger niet zo, ik liet me uit het veld slaan. Nu geef ik me over, wetende dat de golven van de zee weer kalm zullen worden en ik straks weer rustig kan dobberen en genieten van de vele mooie dingen in mijn leven.

Tijd. Geduld. Begrip. Moed. Liefde voor mijn kleine ik.

Ik deel mijn persoonlijke proces omdat ik wil laten zien dat je je niet hoeft te schamen als je het moeilijk hebt. Een enorm groot deel van het helen van pijn zit in acceptatie en dat kan alleen als je voor jezelf erkent dat je ergens last van hebt, zonder te oordelen, zonder dat het weg moet. Dat is erkennen wat je voelt.

Hoe ga jij om met je eigen pijn? Heb je er oordelen over? Herken je je eigen oordelen? Hoe helpen die oordelen je (niet)? Waar komen ze vandaan? Hoe zou je elke dag een klein beetje voor jezelf kunnen kiezen? Wie mag je helpen en hoe kun je jezelf helpen?

Heel veel liefs,
Anne