Vechten tegen het verleden
Als je vaker in je leven te maken hebt gehad met burnout of depressie zul je misschien herkenning vinden in dit verhaal. Ik voelde me al een hele tijd heel goed, maar in januari 2022 werd ik geraakt door iets op TV, waardoor ik van de ene op de andere dag compleet uit balans was. Niks lukte meer, behalve apathisch voor me uitstaren. Ik was uitgeteld omdat ik bezig was met vechten tegen het verleden.
Daar heb ik 3 dingen (opnieuw) van geleerd:
1. Ik realiseerde me dat ik mijn leven zoals het is gelopen nog niet accepteerde. Dat ik onbewust nog wilde dat het anders was geweest. Ik was ermee in gevecht en dat is een verloren strijd, want het verleden kun je niet veranderen. Een soort rouwproces was het, met veel boosheid en verdriet.
2. Dat het ontkennen van delen van jezelf een zware last is om mee te dragen, omdat je jezelf niet serieus neemt. “Je moet jezelf serieus nemen” is altijd mijn advies aan anderen, maar het lukte me de afgelopen weken niet, ik kon geen contact maken met mezelf. Die innerlijke strijd en weerstand waren heel intens. Soms is dat nodig, die worsteling, om tot nieuwe inzichten te komen. Veel geduld met jezelf, om hulp durven vragen (niet 1 keer maar 100 keer), vertrouwen dat er een punt komt dat je er doorheen bent, dat is belangrijk, en veeeeel compassie met jezelf.
3. Het uit de weg gaan van moeilijke situaties is eigenlijk zonde, maar het is ook heel begrijpelijk. Soms is de innerlijke pijn waar je jezelf voor beschermt heel groot. Hoe ziet die bescherming er dan uit? Pleasen bijvoorbeeld, om afwijzing of confrontatie te voorkomen. Elke moeilijke situatie is eigenlijk een kans om jezelf te helen. Om oude diepe pijn helemaal toe te laten. En dat komt wanneer je er klaar voor bent.
Toen ik afgelopen woensdag op de bank zat, met mijn ogen dicht, zag ik opeens zo duidelijk waar het om ging: het erkennen van hoe ontzettend onveilig ik me heb gevoeld als kind. Thuis. Maar ook op school, zwemles, balletles, hockey, in de buurt, overal eigenlijk. Alsof ik dat pas voor het eerst écht besefte.
Anne
Weet jij van jezelf wat jouw grootste pijn is? En ga je die uit de weg of ga je die juist aan?
Als basisveiligheid ontbreekt of wordt geschonden in je vroege levensjaren kan dat later tot (zelf)destructief gedrag leiden. Dat is niet vreemd, het is heel begrijpelijk. Dat begrip ten diepste kunnen voelen naar jezelf, in plaats van erover te oordelen kan al zorgen dat de spanning afneemt.
Uiteindelijk ben jij alleen verantwoordelijk voor jouw aandeel in een bepaalde dynamiek. Dat is ook het enige waar je controle over hebt, maar dat is soms een heel ingewikkelde puzzel. HEEL belangrijk hierbij is dat je dit proces niet verwart met jezelf de schuld geven. Dat is echt iets heel anders en dat voedt pijn en schaamte alleen maar. Dat moet ik ook nog regelmatig tegen mezelf zeggen want die valkuil ligt bij mij echt recht voor mijn voordeur, ik stap er zo in. Gelukkig kom ik er ook weer uit 🙂
Door een gesprek met een systemisch coach kwam ik erachter wat die innerlijke criticus probeerde te bewerkstelligen: de loyaliteit naar mijn ouders in stand houden (uit zelfbescherming uiteraard), maar helaas ten koste van mezelf. Dat komt veel voor, misschien voel je herkenning als je dit leest. Volgende keer meer over de rol van de innerlijke criticus en hoe ermee om te gaan.
Hoe je proces ook loopt, het is precies goed. Nieuwe stukken komen naar boven als het tijd is. Groeipijn noem ik het.
Heel veel liefs,
Anne
[/vc_column_text]