Ik wil voluit leven
Eind december had ik een heerlijk gesprek met een vriendin, buiten op een bankje met een lekkere beker warme chocolademelk erbij. We hadden het over niet willen leven en tegelijkertijd zo veel levensvuur in je hebben. En opeens realiseerde ik me een paar dagen later… ik wilde al die jaren helemaal niet dood, ik wilde juist voluit leven. Maar ik wist niet HOE, en dat maakte me zo verdrietig dat ik jarenlang geen andere oplossing zag dan stoppen met leven.
Op mijn 18e ontdekte ik XTC. Er ging een wereld voor me open. Eindelijk kon ik plezier ervaren, kreeg ik zelfvertrouwen en verbinding met anderen, zonder angst.
Dan waren de negatieve stemmen in mijn hoofd blijkbaar even uitgeschakeld. Maar ja.. je raad het al, dat ging natuurlijk niet lang goed. Op mijn aanmelding (2015) voor een intensieve behandeling van 9 maanden in Lunteren schreef ik: Alleen als ik XTC op heb ben ik mezelf zoals ik zou moeten zijn, maar als het dan weer uitgewerkt is is het dal dieper dan ooit. De werkelijkheid was te pijnlijk.
Ik realiseerde me ook dat ik eerder voor mezelf een verkeerde betekenis gaf aan voluit leven. Ik dacht dat dat alleen kon als ik veel geld had om de hele tijd leuke dingen te doen.
Nog steeds hou ik af en toe van die piekmomenten hoor, begrijp me niet verkeerd, maar het besef dat voluit leven vooral binnenin mij gebeurt zorgt ervoor dat ik nu pas echt geniet van die pieken, omdat ik ze niet meer nodig heb om allerlei onrust en pijn weg te maken.
Nu ervaar ik regelmatig “XTC” momenten
Omdat ik verliefd ben op mijn huis, mijn kat zo grappig vind, zo dankbaar ben voor mijn lieve vrienden, familie en buren, mijn dagelijkse wandeling in het bos. Als ik een boek lees of muziek luister, lekker aan het werk ben, een mooi gesprek voer, we zonder reden een fles bubbels opentrekken of extra lekker koken, of van de discobal die ik na oud en nieuw heb laten hangen in de woonkamer. Kleine dingen die grote golven van geluk brengen.
Het enige wat dit in de weg stond waren de onbewuste oordelen over mezelf en mijn gevoel.
Dat waren er nogal veel. Ze zorgden ervoor dat ik niet wist wie ik was, dat ik elk aspect van mezelf afkeurde, als ik alleen was of juist in contact met anderen. Ongetwijfeld zal ik de rest van mijn leven nieuwe onbewuste overtuigingen blijven ontdekken die ik dan weer aan kan gaan. Het is een proces zonder einde.
IK WIL VOLUIT LEVEN en dat is wat ik nu doe.
Ook pijn wil ik voluit voelen: teleurstelling, afwijzing, faalangst ben ik volledig bereid om te voelen en komen nog regelmatig langs, want ik weet dat ik het aan kan. Niks kan mij meer kapot krijgen.
Wens jij stiekem wel eens dat het leven stopt? Dat je niet meer hoeft te proberen om mee te doen? Dat je iets kan doen om die angst van binnen te stoppen?
Ik stuur je ontzettend veel liefs, de dikste knuffel en wil je vertellen: het is misschien ook voor jou juist een teken dat je niets liever wil dan voluit leven. En dat dat minder onbereikbaar is dan het lijkt. Alleen ben jij aan zet om de stap te zetten, ervoor te kiezen om te beginnen met jezelf de aandacht te geven die je verdient.
Liefs, Anne