Faalangst

​Ik zit in de trein en probeer een boek te lezen. Wel twintig keer lees ik hetzelfde stukje maar ik heb nog steeds geen idee wat er staat. Er is geen ruimte voor de woorden, voor nieuwe kennis, want mijn hoofd wordt compleet bezet door faalangst.

Ik kijk naar de noodrem en denk ja, zo voelt het, alsof iemand aan de noodrem heeft getrokken en nu sta ik stil.

Geblokkeerd door angst. Verlamd.
Hoe meer complimenten, aandacht en bevestiging ik krijg hoe groter de druk om te presteren wordt en hoe groter de kans om teleur te stellen. In mijn hoofd is het al gebeurd.

Dat ondernemen uitdagend zou zijn wist ik wel, maar het raakte afgelopen week echt mijn diepste kern van niet goed genoeg zijn, er niet bij horen en niet gezien en gehoord worden. Gelukkig weet ik nu dat dit slechts een deel van mij is wat mijn aandacht nodig heeft, dat het niet de waarheid is. Toch wordt in eerste instantie automatisch de ik-wil-dit-niet-voelen reflex actief. Het moet weg, het belemmert mijn werk, ik mag dit niet voelen want het ging toch allemaal zo goed?

Het is al een tijd geleden dat ik me zo slecht voelde en het duurt even voordat ik door heb hoe ontzettend negatief ik over mezelf aan het denken ben de afgelopen dagen. Soms gebeurt het zo ongemerkt. Het is wel een heel bekend gevoel. Zo vaak in mijn leven heb ik dit gevoeld en ben ik gestopt, gaf ik op. Maar nu kan dat niet, wil ik dat niet en vooral weet ik dat het niet nodig is.

Ik weet wat me te doen en staat en merk hoe moeilijk dat is als het rotgevoel van faalangst zo sterk is

Ik ga zitten, helemaal stil. Voelen… waar in mijn lichaam voel ik deze faalangst. Het is links van mijn hart, links langs mijn nek naar beneden. Ik zoom helemaal in op het gevoel met mijn aandacht en zie voor me hoe ik in bed lig. Een jaar of 8 ben ik, en ik lig te luisteren hoe mijn ouders thuiskomen van de ouderavond op school. Ik ben doodsbang dat ik straf krijg dat mijn rapport niet goed genoeg is. Ik vraag aan kleine Anne: wat is er, waarom ben je zo bang en zo verdrietig?
Ze zegt: ik wil gewoon dat iedereen mij ziet zoals ik ben. Waarom ziet niemand mij?
Ik zeg: ja, dat wil iedereen wel, gezien worden door iedereen. Maar iedereen is zo druk, daarom zien ze je vaak niet maar dat betekent niet dat je niet goed genoeg bent. Dat heeft er niks mee te maken.
Zullen we even aan mama vragen wat ze van je rapport vindt? Mama komt de kamer binnen en zegt: heel goed gedaan lief kind en geeft een kus.
Geen kritiek, verbeterpunten of vragen als “waarom is dat maar een voldoende voor rekenen en geen goed”?

Die kinderlijke angsten en behoeften aan aandacht en erkenning zijn helemaal niet gek.

Als die nooit zijn begrepen of juist belachelijk zijn gemaakt kun je daar lang last van houden. Dit is mijn manier om het te helen in mezelf, ik repareer het in mijn verbeelding en zo verdwijnt de blokkade.

Ook werd op deze manier duidelijk dat ik de verkeerde verbanden leg, dat het niet betekent dat ik niet goed genoeg ben. Dat is ook iets wat ik al mijn hele leven doe, de verkeerde conclusies trekken, altijd negatief over mezelf. Dat is niet vreemd, dat is mijn overlevingsmechanisme. Het bijzondere is dat ik dat dus niet gewoon zo kan bedenken, maar wel in gesprek met mijn innerlijke kind. Dat lieve meisje op de foto wilde maar 1 ding: goed genoeg zijn.

Liefs, Anne