Gelukkig zijn mag wèl

Het is hier even stil geweest, maar ik ben er weer 🙂 Ik had even een pauze nodig in mijn coconnetje, zonder afleiding, om door een proces met mezelf te gaan. Dat zat er al een tijdje aan te komen. Want elke keer als ik aan iemand vertelde hoe goed het met me ging kwam er een stemmetje in mijn hoofd dat zei “pas maar op wat je zegt, zo gelukkig zijn klopt niet”.

Op een dieper niveau had ik blijkbaar nog steeds geen echt vertrouwen in het leven.

Mijn lief ging eind januari keihard onderuit met de fiets en brak beide ellenbogen. Een paar dagen later werd ik uit mijn slaap gehaald door een grote brand bij mij achter, met meerdere slachtoffers te betreuren. Ondanks dat het voor mij goed afliep maakte dat de acute stress die ik bleef voelen niet minder.

Door deze twee gebeurtenissen kort op elkaar werd ik geconfronteerd met een diep gevoel van onveiligheid. Zie je wel dacht ik, ik verdien geen geluk, als ik het even heb wordt het weer afgenomen. Dat zou je voor deze gebeurtenissen, die veel erger zijn voor de werkelijke slachtoffers dan voor mijzelf, heel egoïstisch kunnen vinden, en kinderlijk. Hoezo voel je je onveilig? Met jou is toch niks aan de hand? Maar ze waren voor mij een trigger voor een kind-gevoel van diepe angst, er helemaal alleen voor staan, wat blijkbaar nog ergens diep in mij opgeslagen was.

Hoe groter het geluk, hoe groter de angst

Het klinkt makkelijk, “gewoon” genieten van het leven en vertrouwen dat dingen wel goed zullen gaan. Maar voor mij was het echt moeilijk en dat zal het altijd wel een beetje blijven misschien, en dat is oké. Ik schaam me al mijn hele leven voor mijn “pessimistische aard”. Maar het is misschien gewoon een logisch gevolg van (vroegkinderlijk) trauma.

Jezelf afkeuren (dat is wat schaamte eigenlijk is) zorgt voor het onderdrukken van de emoties die er juist uit willen. Emoties onderdrukken kan leiden tot depressie, burnout en allerlei andere chronische klachten. Ik heb daar de afgelopen weken een prachtig boek over gelezen, Weg van de pijn, van Saskia de Bruin.

Het enige wat mij dan helpt is juist begrip voor mezelf. Niet oordelen en in behapbare stapjes toegeven aan wat ik voel.

Ik voelde me een paar dagen totaal onverbonden met de wereld en alsof mijn emoties geïmplodeerd waren. Zo had ik gemakkelijk weer in een depressie kunnen glijden… Maar ik wist wat me te doen stond: mijn gevoel toelaten. Dat kan alleen als ik me terugtrek, stop met alles en er ruimte voor maak. En hulp accepteer om dat te kunnen doen. Dat laatste blijf ik moeilijk vinden maar ook hiervoor geldt: (h)erkennen is het belangrijkste, dan kun je anders kiezen dan je gewend bent.

Als je lichaam constant in de overlevingsstand staat, ook al is het onbewust, is genieten van het leven soms moeilijk. Dan zie en voel je overal gevaar. Je kunt het vergelijken met een computerprogramma wat op de achtergrond draait en heel veel geheugen in beslag neemt.

Helen van oude pijn gaat in fases

Als het tijd is voor een nieuwe laag dan gebeurt er meestal iets wat eigenlijk een uitnodiging is om naar binnen te kijken. Alles op z’n tijd 🙂
Zo hebben vervelende gebeurtenissen eigenlijk vaak een positieve boodschap en zorgen ze (voor mij in elk geval) voor een dieper contact met mezelf en een nog diepere band met Jay.

Voor mij was die boodschap: ga onderzoeken waarom je gelooft dat je geen geluk verdient. En een uitnodiging om boosheid, verdriet en angst die ik in bepaalde situaties voelde aan te gaan. Ik koos ervoor om dat uit te zoeken in een familieopstelling bij Helmie Willems. Zo kunnen gevoelens die in je onderbewuste liggen opgeslagen zichtbaar worden. Het was weer een hele bijzondere ervaring die me veel heeft gebracht. Een proces wat eigenlijk nooit “af” is blijkt maar weer, en dat is iets moois om te beseffen eigenlijk. Ik heb zo ontzettend veel geleerd in de afgelopen 6 weken en dat geeft me veel innerlijke kracht. Als ik meer verbonden ben met mezelf kan ik me beter verbinden met anderen.

Ook is er een nieuw hoofdstuk aangebroken in ons leven. De verhuizing hebben we gewoon door laten gaan, ondanks de gebroken ellenbogen. We hebben het heel erg fijn samen, ook toen we ons allebei even niet zo goed voelden.

Gelukkig zijn mag wèl

Ondanks alle vreselijke dingen die er gebeuren op zo veel plekken in de wereld. Juist dan. Durven genieten van wat er wel is en vertrouwen op het leven, wat dat dan ook betekent, want dat is eigenlijk best wel vaag maar goed, dat is wel wat ik voel, dat dat de bedoeling is. En ongelukkig zijn mag natuurlijk ook net zo goed.

Ook werd me duidelijk dat ik vooral op social media aanwezig was vanuit een gevoel van “moeten”. Het heeft voor mij nooit natuurlijk gevoeld. Nu ik mezelf heb toegestaan om dat los te laten voelt het als een bevrijding. De @gahetaan account op Instagram zal wel gewoon blijven bestaan, alleen voorlopig minder actief zijn.

Herken jij uitnodigingen om naar binnen te keren in jouw leven? Maak je ze open of gooi je ze ongeopend in de prullenbak?

Liefs, Anne